Beschrijving

This post is also available in: English

Jean-Baptiste Monnoyer (12 januari 1636 – 20 februari 1699) was een Frans-Vlaamse schilder die zich specialiseerde in bloemstukken. Hij was verbonden aan de Gobelins tapijtwerkplaatsen en de Beauvais tapijtwerkplaatsen, waar hij cartoons van fruit en bloemen produceerde voor de tapijtwevers, en bij Beauvais was een van de drie schilders die samen tekenfilms produceerden voor de suite The Emperor of China. Hij werd geboren in Lille, maar was in 1650 in Parijs, waar hij werd gedocumenteerd aan het landschap van het Hôtel Lambert. Hij was werkzaam bij Charles Le Brun voor decoratieve schilderkunst in het kasteel van Marly en in de residentie van de Grand Dauphin, het kasteel van Meudon. Hij werd ontvangen in de Académie Royale de Peinture en de sculptuur in 1665 met een stuk van het genre dat zijn specialiteit maakte, een stilleven van bloemen en fruit gecombineerd met objets d’art. Zijn enige verschijning in de Parijse salon was in 1673, toen vier schilderijen van bloemen werden tentoongesteld door “M. Baptiste In 1690 verliet hij Frankrijk naar Engeland, om te werken aan het schilderen van decoraties voor Montagu House, Bloomsbury, Londen, waar hij ongeveer vijftig produceerde panelen van fruit en bloemen voor jassen en overdeuren, waarvan sommige hebben overleefd in Boughton House, Northamptonshire. Hij stierf in Londen in 1699. Zijn reeksen gravures, met name Le Livre de toutes sortes de fleurs d’après, tonen bloemen met botanische nauwkeurigheid en diende decennia lang decoratieve ontwerpers. Monnoyer’s gravure van bloemstukken werd gebruikt door wandtapijten, zoals bij de Soho-tapijtwerken in Londen, lang na zijn dood. In de twintigste eeuw riep de dichter Wallace Stevens de titel Livre de toutes van Monnoyer op en sorteert de fleurs d ‘après nature in zijn filosofisch gedicht’ Esthéthique du Mal ‘, wiens centrale rol in het werk van Stevens werd benadrukt door Harold Bloom; voor Stevens belichamen’ alle soorten bloemen ‘d e anodyne en sentimenteel gedicht, waarbij “allerlei tegenslagen” worden aangepakt en getemperd.

Bron: https://en.wikipedia.org/wiki/Jean-Baptiste_Monnoyer

Pieter Schenk (I), Petrus Schenck (Elberfeld, 26 december 1660 – Leipzig, 1711) was een Duitse graveur en kaartenmaker. Samen met zijn gelijknamige zoon, Pieter Schenk (II), is Schenck in de eerste helft van de 18e eeuw een van de belangrijkste figuren van de Saksische cartografie. Schenck publiceerde meer dan 800 mezzotints. Hij is niet de broer van de componist Johan Schenck. Petrus Schenck bracht zijn stage door of trad in dienst bij de Amsterdamse graveur en kaartuitgever Gerard Valck. In 1687 trouwde hij met Aefje Valck, de zuster van zijn leermeester of werkgever. Zij concentreerden zich aanvankelijk op portretten en kaarten in het graveren in mezzotint, bestemd voor de Engelse markt. Later kwam de productie van kaarten op de voorgrond. Terwijl Valck zich op de productie van globes concentreerde, legde Schenck zich toe op het maken van landkaarten. Schenck woonde in de Jordaan op de Lauriergracht. Het echtpaar kreeg zes kinderen, die allen werden gedoopt in de Westerkerk. Rond 1700 vestigde hij zich als globen-, kaarten- en kunsthandelaar in Leipzig, waar hij de Leipziger Messe bezocht. Hij overleed tussen 12 augustus en 17 november 1711 tijdens een verblijf in Leipzig. Zijn zoon Pieter (1693-1775) trouwde in 1726 met Anna Grevink. Het echtpaar kreeg acht kinderen. In 1731 woonde hij in de Warmoesstraat. Schenk produceerde een van de mooiste kaarten van Zwitserland. Zijn moeder stierf in 1750 en woonde toen op de Dam. Schenk II werd begraven vanuit een pand in de Kalverstraat.

Bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/Pieter_Schenk_(I)