Beschrijving

This post is also available in: English

Salvator Rosa (20 juni of 21 juli 1615 – 15 maart 1673) was een Italiaanse barokschilder, dichter en graficus, actief in Napels, Rome en Florence. Als schilder staat hij vooral bekend als ‘onorthodox en extravagant’ en is hij ook een ‘eeuwige rebel’ en een proto-romantisch. Rosa werd geboren in Arenella, op dat moment een buitenwijk van Napels, op 20 juni of 21 juli 1615. Zijn moeder was Giulia Greca Rosa, een lid van een van de Griekse families van Sicilië. Zijn vader, Vito Antonio de Rosa, landmeter, drong er bij zijn zoon op aan om een ​​advocaat of een priester te worden en liet hem opleiden in het klooster van de Somaschi-vaders. Toch toonde Salvator een voorkeur voor de kunsten en werkte in het geheim samen met zijn oom aan moederskant Paolo Greco om te leren over schilderkunst. Hij liet zich spoedig leiden door zijn zwager Francesco Fracanzano, een leerling van Ribera, en daarna aan Aniello Falcone, een tijdgenoot van Domenico Gargiulo, of aan Ribera. Sommige bronnen beweren dat hij de tijd heeft genomen om met zwervende bandieten te leven. Op de leeftijd van zeventien stierf zijn vader; zijn moeder was arm en had minstens vijf kinderen. Salvator kwam zonder financiële steun te staan ​​en werd het hoofd van het huishouden. Hij ging door met zijn leertijd bij Falcone en hielp hem zijn schilderijen te voltooien. In die studio wordt gezegd dat Lanfranco kennis nam van zijn werk en adviseerde hem te verhuizen naar Rome, waar hij verbleef van 1634-36. Hij keerde terug naar Napels en schilderde spookachtige landschappen, begroeid met vegetatie of grillige stranden, bergen en grotten. Rosa was een van de eersten die ‘romantische’ landschappen schilderde, met een speciale voorkeur voor scènes met pittoreske, vaak turbulente en ruige taferelen bevolkt door herders, rovers, zeelieden, soldaten. Deze vroege landschappen werden goedkoop verkocht via particuliere dealers.

Hij keerde terug naar Rome in 1638-39, waar hij werd ondergebracht door kardinaal Francesco Maria Brancaccio, bisschop van Viterbo. Voor de Chiesa Santa Maria della Morte in Viterbo schilderde Rosa zijn eerste en een van zijn weinige altaarstukken, de Ongelovige Thomas. Rosa volgde een breed scala aan kunsten: muziek, poëzie, schrijven, etsen en acteren. In Rome raakte hij bevriend met Pietro Testa en Claude Lorrain. Tijdens een Romeins carnavalsspel schreef en acteerde hij met een masker, waarin zijn personage zich over Rome verspreidde en satirische voorschriften verspreidde voor ziektes van het lichaam en meer in het bijzonder van de geest. In kostuum vecht hij tegen de komische komedies acteerde in de Trastevere onder leiding van Bernini. Hoewel zijn toneelstukken succesvol waren, verwierf deze activiteit hem ook krachtige vijanden onder opdrachtgevers en kunstenaars, waaronder Bernini zelf, in Rome. Tegen het einde van 1639 moest hij verhuizen naar Florence, waar hij acht jaar verbleef. Gedeeltelijk was hij uitgenodigd door een kardinaal Gian Carlo de ‘Medici. Eenmaal daar, sponsorde Rosa een combinatie van studio’s en salons van dichters, toneelschrijvers en schilders – de zogenaamde Accademia dei Percossi (Academie van de gevallenen). Aan het rigide kunstmilieu van Florence introduceerde hij zijn doeken van woeste landschappen; hoewel hij invloedrijk was, verzamelde hij weinig echte leerlingen. Een andere schilder dichter, Lorenzo Lippi, deelde de gastvrijheid van de kardinaal en dezelfde vriendenkring met Rosa. Lippi moedigde hem aan verder te gaan met het gedicht Il Malmantile Racquistato. Hij was ook goed bekend met Ugo en Giulio Maffei en was bij hen in Volterra ondergebracht, waar hij vier satires muziek, poëzie, schilderkunst en oorlog schreef. Ongeveer dezelfde tijd schilderde hij zijn eigen portret, nu in de National Gallery, Londen. In 1646 keerde hij terug naar Napels en lijkt sympathie te hebben met de opstand van Masaniello in 1648, zoals een passage in een van zijn satires suggereert. Of hij heeft deelgenomen aan de opstand is onbekend. Er wordt beweerd dat Rosa, samen met andere schilders – Coppola, Paolo Porpora, Domenico Gargiulo, Pietro del Po, Marzio Masturzo, de twee Vaccari en Cadogna – allemaal onder de leiding van Aniello Falcone, de Compagnia della Morte vormden, wiens missie het was om Spanjaarden op straat te jagen, niet zelfs degenen te sparen die naar religieus asiel hadden gezocht. Hij schilderde een portret van Masaniello – waarschijnlijk eerder van herinnering dan van leven. Hij keerde terug om in 1649 in Rome te blijven. Hier richtte hij zich steeds meer op schilderijen op grote schaal, waarbij thema’s en verhalen werden aangepakt die ongebruikelijk waren voor schilders uit de zeventiende eeuw. Deze omvatten Democritus te midden van de Tomben, de Dood van Socrates, Regulus en Rad van Fortuin. Dit laatste werk, met de implicatie dat te vaak dwaze artiesten beloningen ontvingen die niet overeenkwamen met hun talent, veroorzaakten een storm van controverse. Rosa, die naar verzoening streefde, publiceerde een beschrijving van de betekenis ervan (waarschijnlijk minder afgezwakt van de werkelijke feiten); niettemin werd hij bijna gearresteerd. Onder de schilderijen van zijn laatste jaren bevonden zich het bewonderde slagveld en Saul en de heks van Endor (laatstgenoemde misschien zijn laatste werk) nu in het Musée du Louvre, geschilderd in 40 dagen. Terwijl hij bezig was met een reeks satirische portretten, werd Rosa overvallen door waterzucht. Hij stierf een half jaar later. In zijn laatste ogenblikken trouwde hij met een Florentijnse genaamd Lucrezia, die hem twee zonen had geschinken, waarvan er één hem overleefde, en hij stierf in een berouwvolle gemoedstoestand. Zijn tombe bevindt zich in Santa Maria degli Angeli e dei Martiri, waar een portret van hem is hangt. Salvator Rosa had na een worsteling van zijn vroege jeugd met succes een fortuin verdiend. Hij was een belangrijke etser, met een zeer populaire en invloedrijke serie kleine afdrukken van soldaten, en een aantal grotere en zeer ambitieuze onderwerpen.

Bron: https://en.wikipedia.org/wiki/Salvator_Rosa

William Pether (ca. 1738 – 19 juli 1821) was een Engelse mezzotint-graveur. Hij werd geboren in Carlisle rond 1738 en was een leerling van Thomas Frye, met wie hij in 1761 een partnerschap aanging. Pether was een fellow van de Incorporated Society of Artists, en droeg bij aan de tentoonstellingen schilderijen, miniaturen en gravures van 1764 tot 1777. Hij exposeerde van tijd tot tijd bij de Free Society en de Royal Academy. Hij had veel leerlingen, waaronder Henry Edridge en Edward Dayes. Hij veranderde vaak zijn woonplaats van Londen naar de provincie en weer terug.  Aan het begin van de 19e eeuw lijkt Pether zich in Bristol te hebben gevestigd, waar hij de kost verdiende als tekenmeester en beeldschoonmaker, daar graveerde hij portretten van Edward Colston de filantroop, naar Jonathan Richardson de Oude, en Samuel Syer, de historicus van Bristol (1816). Pether stierf in Bristol, op 19 juli 1821, 82 of 83 jaar oud, al lang vergeten in de kunstwereld.