Beschrijving

This post is also available in: English

Wijnand Jan Josephus Nuijen (4 maart 1813 – 2 juni 1839) was een Nederlandse schilder en graficus die gespecialiseerd was in landschappen, en werd sterk beïnvloed door de Franse romantici. Geboren in Den Haag (Den Haag) als vader van een bakker die het talent van zijn zoon herkende, ging Nuijen op twaalfjarige leeftijd in de leer bij Andreas Schelfhout, een plaatselijke kunstenaar. Tussen 1825 en 1829 studeerde hij aan de Den Haag Tekenacademie, onder Bartholomeus Johannes van Hove. In zijn korte leven werd Nuijen een productief schilder van landelijke en mariene landschappen, waarbij hij veel tijd doorbracht aan de kust van Normandië en de Noord-Franse kust. Hier raakte hij in de ban van schilders die in Frankrijk werkzaam waren, zoals Richard Parkes Bonington (1802-1828) en Eugène Isabey (1803-1886), die beiden pittoreske dorpjes, Normandische havens en zeegezichten schilderden met een spontaniteit die Nuijen bewonderde en aangenomen. Zijn preoccupatie met ruïnes is typisch romantisch en zijn gebruik van kleur en textuur doet denken aan de aquarellen van Turner. Het genootschap Felix Meritis te Amsterdam kende hem in 1829 een penning toe voor zijn aquarel van een boslandschap. Na zijn opleiding reisde hij naar België, Frankrijk en Duitsland, soms met zijn schildersgezellin Antonie Waldorp [1803-1866]. Nuijen werd in 1836 lid van de Koninklijke Akademie in Amsterdam en trouwde vlak voor zijn dood met de dochter van Schelfhout, zijn vroegere leermeester. Nuijen stierf op 2 juni 1839 in Den Haag. Nuijen was ongebruikelijk onder Nederlandse schilders uit die tijd, zijn theatraliteit en liberale stijl contrasteerden met de bijna fotografische weergave die toen de norm was. Koning Willem II had grote bewondering voor het werk van Nuijen en toen hij in 1843 ‘Schipbreuk’ kocht, bezat hij al vijf andere schilderijen van Nuijen.
Bron: https://en.wikipedia.org/wiki/Wijnand_Nuijen