Beschrijving

This post is also available in: English

iovanni Battista (of Giambattista) Piranesi ook wel bekend als gewoon Piranesi; 4 oktober 1720 – 9 november 1778, was een Italiaanse kunstenaar bekend om zijn etsen van Rome en van fictieve en atmosferische “gevangenissen” (Le Carceri d’Invenzione). Hij was de vader van Francesco Piranesi en Laura Piranesi. Piranesi werd geboren in Mogliano Veneto, in de buurt van Treviso, toen onderdeel van de Republiek Venetië. Zijn vader was een steenhouwer. Zijn broer Andrea wekte zijn interesse voor de Latijnse taal en de oude beschaving en later ging hij in de leer bij zijn oom, Matteo Lucchesi, die een toonaangevende architect was in Magistrato delle Acque, de staatsorganisatie die verantwoordelijk was voor het bouwen en restaureren van historische gebouwen.

Vanaf 1740 kreeg hij de kans om in Rome te werken als tekenaar voor Marco Foscarini, de Venetiaanse ambassadeur van de nieuwe paus Benedictus XIV. Hij woonde in het Palazzo Venezia en studeerde onder Giuseppe Vasi, die hem kennis liet maken met de kunst van het etsen en graveren van de stad en zijn monumenten. Giuseppe Vasi ontdekte dat het talent van Piranesi niet het graveren was. Volgens Legrand vertelde Vasi aan Piranesi: “Je bent te veel een schilder, mijn vriend, om een ​​graveur te zijn.” Na zijn studie bij Vasi werkte hij samen met leerlingen van de Franse Academie in Rome aan een reeks vedute (visies) van de stad; zijn eerste werk was Prima parte di Architettura e Prospettive (1743), gevolgd in 1745 door Varie Vedute di Roma Antica e Moderna.

Van 1743 tot 1747 woonde hij voornamelijk in Venetië, waar hij volgens sommige bronnen vaak een bezoek bracht aan Giovanni Battista Tiepolo, een vooraanstaand kunstenaar in Venetië. Het was Tiepolo die de beperkende conventies van reproductieve, topografische en antiquarische gravures uitbreidde. Hij keerde vervolgens terug naar Rome, waar hij een werkplaats opende aan de Via del Corso. In 1748-1774 creëerde hij een lange reeks van vedute van de stad die zijn roem vestigde. In de tussentijd wijdde Piranesi zich aan het meten van veel van de oude gebouwen: dit leidde tot de publicatie van Le Antichità Romane de ‘tempo della prima Repubblica e dei primi imperatori (“Romeinse oudheden uit de tijd van de eerste republiek en de eerste keizers “). In 1761 werd hij lid van de Accademia di San Luca en opende hij een eigen drukkerij. In 1762 werd de verzameling gravures van Campo Marzio dell’antica Roma gedrukt.

Het volgende jaar kreeg hij de opdracht van Paus Clemens XIII om het koor van San Giovanni in Laterano te restaureren, maar het werk kwam niet uit. In 1764 benoemde een van Pope’s neven, kardinaal Rezzonico, hem om zijn enige architectonische werken van belang te beginnen, de restauratie van de kerk van Santa Maria del Priorato in de Villa van de Ridders van Malta, op de Aventijnse Heuvel van Rome. Hij combineerde bepaalde oude architecturale elementen, trofeeën en wapenschilden, met een Venetiaanse grilligheid voor de gevel van de kerk en de muren van de Piazza dei Cavalieri di Malta. Dit was de enige keer dat hij zichzelf in echt marmer en steen uitte.

In 1767 werd hij tot ridder van de Gouden spoor benoemd, waardoor hij zich voortaan “Cav [aliere] Piranesi” kon aanmelden. In 1769 vestigde zijn publicatie van een reeks ingenieuze en soms bizarre ontwerpen voor schoorsteenmantel stukken, evenals een originele reeks meubelstukken, zijn plaats als een veelzijdige en vindingrijke ontwerper. In 1776 creëerde hij zijn bekendste werk als ‘restaurator’ van de antieke beeldhouwkunst, de Piranesi-vaas, en in 1777-78 publiceerde hij Avanzi degli Edifici di Pesto (Overblijfselen van de gebouwen van Paestum).

Hij stierf in 1778 in Rome na een lange ziekte en werd begraven in de kerk die hij had helpen herstellen, Santa Maria del Priorato. Zijn tombe werd ontworpen door Giuseppi.

Bron: https://en.wikipedia.org/wiki/Giovanni_Battista_Piranesi