Beschrijving

This post is also available in: English

Jan Josephsz. van Goyen (Leiden, 13 januari 1596 – Den Haag, 27 april 1656) was een Nederlands landschapschilder uit de Gouden Eeuw. Van Goyen heeft veel schilderijen nagelaten van rivieren, meren, kanalen, zandwegen, duinen of strand in de omgeving van Den Haag, Rotterdam, Delft, Dordrecht, Leiden, Gouda, Rhenen, Arnhem, Nijmegen, Emmerik en Kleef. Hij schilderde regelmatig winterlandschappen, zee- en stadsgezichten, maar nooit een portret, historiestuk of stilleven. Van Goyen werd in Leiden geboren als zoon van een schoenmaker. Hij vertrok ergens tussen 1608 en 1615 naar Hoorn, nadat hij in een korte periode bij vier kunstschilders in de leer was geweest en te kennen had gegeven geen glazenmaker te willen worden. Op zijn 19e vertrok Van Goyen mogelijk naar Frankrijk, samen met zijn voormalige leermeester. Bij terugkomst studeerde hij bij Esaias van de Velde in Haarlem. In 1618 trouwde hij met Annetje van Raelst en werd opgenomen in het Leidse Sint-Lucasgilde. Tussen 1632 en 1634 vestigde hij zich in Den Haag. In 1638 werd hij daar hoofdman van het Sint Lucasgilde. Zijn eerste gesigneerde werk dateert uit omstreeks 1618. Er zouden meer dan duizend schilderijen en 800 tekeningen volgen. Van Goyen werd een van de toonaangevende landschapschilders door zijn vernieuwende werkwijze en vindingrijkheid. Hij ontwikkelde uiteenlopende typen landschapschilderijen zoals duingezichten, stadsgezichten, strandgezichten en gezichten op riviermondingen met schepen, bij zowel goed als slecht weer. Hij ontwikkelde gaandeweg een snelle manier van werken, waarbij hij de verf in een keer op het doek of paneel opbracht. Mede onder invloed van de marineschilder Jan Porcellis ontwikkelde hij een type landschappen met een gereduceerd kleurenpalet die worden aangeduid als ‘tonale’ landschappen. Het is onduidelijk of Van Goyen deze manier van snelle werkwijze ontwikkelde om zijn omzet te verhogen, of uit artistieke overwegingen. Ter voorbereiding van zijn schilderijen maakte Van Goyen honderden schetsen in zwart krijt die hij tekende op grotere en kleinere wandelingen die hem tot aan Kleve in Duitsland brachten en tot in Noord Frankrijk. De landschappelijke en topografische motieven verwerkte hij naderhand in zijn schilderijen. Het zogenoemde Dresdner Schetsboek is het enige nog intacte van de schetsboeken.

Bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/Jan_van_Goyen

Pierre-François Laurent (1739-1809) is een Franse graveur en uitgever, co-auteur van; Musée français, samen met Robillard-Péronville. Geboren in Marseille, is Laurent een leerling van Jean-Joseph Balechou in Avignon, een hoog aangeschreven graveur, onder andere door Joseph Vernet en Denis Diderot. Hij trouwde met Thérèse Baral, van wie hij weduwnaar werd. In 1778 woonde hij in de rue Saint-Jacques in Parijs; Op 24 april trouwde hij in het tweede huwelijk, Henriette-Thérèse Ogier, neef van Paul Barras. Op 1 maart 1779 werd een zoon geboren, Pierre-Louis-Henri genaamd, gedoopt in de Saint-Benoît-le-Bétourné-kerk. Laurent zou de graveur van de koning zijn. In 1777 graveerde hij het monument ter ere van Lodewijk XVI, naar Jean Touzé (1747-1809) en Jean Duplessis-Bertaux; in de titel van de prent wordt Petrus Laurentius-beeldhouwer Regis Acadaemia genoemd als picturae Massiliensis Socius, totam hanc tabulam excudit. Laurent exposeerde voor het eerst op de Parijse Salon in 1791, vier gravures van schilderijen tentoongesteld in de Louvre-galerij. Hij had van minister Arnaud de La Porte toestemming gekregen om de schilderijen en beelden die in het paleis tentoongesteld werden, in gezelschap van de priester Jean-Esprit Bonnet, te kopiëren. Noch de executie van La Porte, noch de terreur van de republiek, stopten het project dat ten tijde van het consulaat een tweede wind vond. Toen de eerste vertalingen naar graveren begonnen heeft  Laurent ook zijn zoon bij het project betrokken. Op 18 maart 1802 richtte hij met Robillard-Péronville een rijke koopman en door zijn vrouw, née Barras, verbonden met de familie Laurent ,een uitgeverij op met een kapitaal van 200.000 frank. De uitgeverij had als doel een verzameling prenten te publiceren die alle schilderijen en sculpturen reproduceerden die in het Louvre en in de grote musea van het Keizerrijk werden tentoongesteld, een werk genaamd; Musée français. De eerste tekeningen waren van Laurent. Vier delen zijn gepubliceerd, tussen 1803 en 1809, met 346 platen en 120 graveerders. Hij stierf op 30 juni 1809 om acht uur ‘s ochtends in de rue de la Concorde 9; een van de getuigen, François-Dominique Ramboz (1761-?), Was drukker van bepaalde prenten uit Musée français. Gedeeltelijk geruïneerd stierf Robillard-Péronville op 24 juli op hetzelfde adres. Zijn zoon Henri Laurent (1779-1844) zette het bedrijf voort tot 1811. Door een rechtszaak, het dubbele overlijden en het volume van de uitgaven, maar ook door de economische en politieke context, heeft Musée français verschillende herzieningen en heruitgaven ondergaan.

Jacques François Joseph Swebach-Desfontaines, bekend als “Fontaine, of Swebach-Desfontaines, geboren op 19 maart 1769 in Metz en overleden op 10 december 1823 in Parijs, is een Franse schilder en ontwerper. Fontaine leerde eerst het vak van zijn vader, en  daarna van Michel Hamon-Duplessis in Parijs. Als specialist in gevechtsscènes illustreerde hij op schitterende wijze het Napoleontische gebaar. Hij stond ook bekend om zijn genretaferelen. Tijdens de Revolutie schilderde hij werken in het patriottische genre, zoals de Jonge Darruder of Joseph Agricola Vialla, beide gegraveerd door Descourtis. Als eerste schilder van de Sèvres-fabriek van 1802 tot 1813 creëerde Swebach-Desfontaines ook veel decoraties, die zeer gewaardeerd werden,voor zowel zijn talent als zijn snelheid van uitvoering . In Sèvres creëerde hij ook het; service encyclopédique, tussen 1805-1806 in op verzoek van Napoleon I die zijn staatssecretaris Hugues Bernard Maret wilde belonen voor zijn diensten verleend tijdens de organisatie van het huwelijk van Stéphanie de Beauharnais met de toekomstige Karel II van Baden. Het service encyclopédique dankt zijn naam aan het idee om een servies te creëren geinspireert op de illustraties in de l’Encyclopédie ou Dictionnaire raisonné des sciences, des arts et des métiers de Diderot et d’Alembert, Her servies bestaat uit zestig platte borden, twaalf vruchten kommen, twee suikerkommen, vier ronde manden, twee ijsvazen ​​en vier fruitkommen; er ontbreken vandaag slechts twee stuks. De set is geschonken aan het Louvre door Hugues Lepic (en), een afstammeling van Hugues Bernard Maret. Een tweede “service encyclopédique, uitgevoerd in Sèvres in 1807-1808, wordt nu bewaard in de residentie in München. Hij had een zeer begaafde leerling: de markies Julien de la Croix de Chevrières de Sayve die schilderles gaf aan zijn dochter Cécile. Tussen In 1815 en 1817 werd hij naar Sint-Petersburg geroepen om daar de keizerlijke porseleinfabriek te leiden. Toen hij stierf, werd hij begraven op de begraafplaats Père-Lachaise (16e divisie). Hij liet veel prenten en tekeningen achter. Hij was getrouwd met Antoinette-Prudence Pujolle , met wie hij twee zonen had, waaronder Édouard-Bernard Swebach (of Chwebach, Parijs 1800-Versailles 1870), uitvinder van een explosievrij gasproductieproces en ook schilder van genre en militaire onderwerpen.