Beschrijving

This post is also available in: English

Charles-Nicolas Cochin (22 februari 1715 – 29 april 1790) was een Franse graveur, ontwerper, schrijver en kunstcriticus. Om hem te onderscheiden van zijn vader met dezelfde naam, wordt hij afwisselend Charles-Nicolas Cochin le Jeune (de jonge), Charles-Nicolas Cochin le fils (de zoon) of Charles-Nicolas Cochin II.
Cochin werd geboren in Parijs, de zoon van Charles-Nicolas Cochin de Oude (1688-1754), onder wie hij graveren studeerde. Zijn moeder was Louise-Magdeleine Horthemels (1686-1767), die zelf zo’n vijftig jaar lang een belangrijke graveur in Parijs was. Naast zijn artistieke opleiding, onderwees Cochin zich Latijn, Engels en Italiaans, en hij las het werk van de filosoof John Locke in het origineel.
Naast het hebben van natuurlijk talent en academische training, heeft Cochin geprofiteerd van goede connecties in de wereld van de kunst. Behalve dat zijn beide ouders graveurs waren, waren de twee zussen van zijn moeder, Marie-Nicole Horthemels (overleden in 1689, overleden na 1745) en Marie-Anne-Hyacinthe Horthemels (1682-1727), werkzaam in hetzelfde veld. Marie-Nicole was getrouwd met de portretschilder Alexis Simon Belle, terwijl Marie-Anne-Hyacinthe de vrouw was van Nicolas-Henri Tardieu. Tardieu (1674-1749) was een andere eminente Franse graveur, een lid van de Academie uit 1720, die de werken van meesters uit de Renaissance en uit zijn eigen tijd had gegraveerd.
De familie Horthemels, oorspronkelijk uit Nederland, waren volgelingen van de Nederlandse theoloog Cornelis Jansen en hadden banden met de Parijse abdij van Port-Royal des Champs, het centrum van het denken van Jansenist in Frankrijk. In de jaren 1730 was Cochin lid van de Gobelins-groep die zich concentreerde rond Charles Parrocel.
Cochin kreeg snel succes en roem. Al in 1737 was hij in dienst van de jonge koning Lodewijk XV om gravures te maken ter herdenking van elke geboorte, huwelijk en begrafenis aan het hof van de koning, en vanaf 1739 was hij formeel als ontwerper en graveur verbonden aan de Menus-Plaisirs du Roi, waar al dergelijke efemere gelegenheden werden geproduceerd. Hij was niet alleen een graveur voor het hof, hij was ook een ontwerper, een schrijver over kunst en een portretkunstenaar. In 1749 koos Mme de Pompadour Cochin om haar broer Abel Poisson, de toekomstige markies de Marigny, te vergezellen tijdens een studiereis door Italië, in het gezelschap van de architect Jacques-Germain Soufflot en de kunstcriticus Jean-Bernard, abbé Le Blanc. Cochin, Soufflot en Marigny bleven goede vrienden bij hun terugkeer, toen hun aanzienlijke gecombineerde invloed veel had bijgedragen aan de triomf van het neoclassicisme in Frankrijk. Bij zijn terugkeer in 1751 werd hij toegelaten tot de Koninklijke Academie voor schilderkunst en beeldhouwkunst, waar hij sinds 1741 agéé was. In 1752, na de dood van Charles-Antoine Coypel, werd hij benoemd tot opvolger van Coypel als bewaarder van des konings tekeningen met een onderkomen in het Louvre. Van 1755 tot 1770 had hij de titel van de beheerder van de kunst van de koning, en in deze rol gaf hij opdrachten aan andere kunstenaars, stelde programma’s op voor de decoratie van de paleizen en kastelen van de koning, en verstrekte pensioenen. Tussen 1750 en 1773 werd het werk van Cochin aangestuurd door de markies de Marigny, de directeur van de bâtiments du Roi van koning Lodewijk XV. Cochin was in feite de academische liaison van Marigny. In 1750-1751 vergezelde Cochin, samen met Jérôme-Charles Bellicard, Marigny tijdens een bezoek aan de opgravingen in Herculaneum. In 1753 publiceerden Cochin en Bellicard hun observaties op de oudheden van de stad Herculaneum, het eerste geïllustreerde verslag van de ontdekkingen daar, waarbij de fresco’s van Herculaneum grotendeels werden genegeerd. Uitgaven van het werk in het Engels werden gepubliceerd in 1753, 1756 en 1758, en in het Frans in 1754, 1755 en 1757. Cochin was in staat om de artistieke smaak van Frankrijk te beïnvloeden en was een van zijn belangrijkste smaakleiders in de achttiende eeuw. Zijn jaren van grootste bestuurlijke invloed waren van 1752 tot 1770. In 1755 werd hij secretaris (secrétaire historiographe) van de Academie, een functie die hij nog steeds bekleedde in 1771, en gedurende een jaar was hij directeur van de Société académique des Enfants d’Apollon. Hij was een frequente gast bij de diners van Madame Geoffrin, en er werd gezegd dat hij briljant sprak over schilderen en graveren. Cochin zag zichzelf als een opvoeder en was kritisch over de Rococo-stijl, wiens extravagantie hij in het Mercure de France publiekelijk bekritiseerde. Hij pleitte voor technische precisie en voor vaardigheid in het gebruik van natuurlijke elementen. In de jaren 1750 viel hij ook de vroege, extreme fase van het neoclassicisme aan, bekend als het Goût grec, geïllustreerd in het werk van de architect Jean-François de Neufforge. Koning Lodewijk XV beloonde de talenten van Cochin met een patent van adel en lidmaatschap van de Orde van Sint-Michiel en schonk hem een pensioen. Na de dood van Lodewijk XV in 1774 viel Cochin echter buiten koninklijke gunst en in zijn latere jaren leefde hij in relatieve armoede.