Beschrijving

This post is also available in: English

Dirck Jaspersz. van Baburen (ca. 1595 – 21 februari 1624) was een Nederlandse schilder en één van de Utrechtse Caravaggisti. Dirck van Baburen werd waarschijnlijk geboren in Wijk bij Duurstede, maar zijn gezin verhuisde toen hij nog jong was naar Utrecht. Hij was ook bekend als Teodoer van Baburen en Theodor Baburen. De vroegste verwijzing naar de kunstenaar is in de 1611 verslagen van het Utrechtse gilde van St. Lukas als een leerling van Paulus Moreelse. Ergens tussen 1612 en 1615 reisde hij naar Rome. Daar werkte hij samen met landgenoot David de Haen en raakte bevriend met de naaste volger van Caravaggio, Bartolomeo Manfredi. Baburen kwam ook onder de aandacht van de kunstverzamelaars en beschermheren Vincenzo Giustiniani en kardinaal Scipione Borghese, en mogelijk onder zijn invloed kreeg hij de opdracht om het altaarstuk van de graflegging voor de kapel van de Pietà in San Pietro in Montorio rond 1617 te schilderen. Baburen was een van de vroegste kunstenaars die tot de groep van Nederlandstalige kunstenaars behoorden die actief waren in Rome in de zeventiende eeuw bekend als de “Bentvueghels”  zijn bijnaam was “Biervlieg” , of iemand die veel drinkt).  Eind 1620 keerde Baburen terug naar Utrecht, waar hij genrestaferelen schilderde. Tot zijn dood in 1624 hielp de schilder, samen met Hendrick ter Brugghen en Gerard van Honthorst, mee aan de totstandkoming van de stilistische en thematische innovaties die nu bekend staan als de Utrecht School of Caravaggisti. Hij werd begraven op 28 februari 1624 in de Buurkerk, een middeleeuwse kerk die nu het Museum Speelklok huisvest. Rond 1629 merkte Constantijn Huygens op dat Baburen een van de belangrijkste Nederlandse schilders was die actief was in de eerste decennia van de zeventiende eeuw. De carrière van Dirck van Baburen was kort en slechts enkele van zijn schilderijen zijn tegenwoordig bekend. Hij schilderde voornamelijk religieuze onderwerpen in Rome, waaronder de San Pietro in Montorio-graflegging die in de Vaticaanse Musea veel dank verschuldigd is aan Caravaggio’s versie van hetzelfde onderwerp. Baburen schilderde ook een Gevangenneming van Christus, (Borghese Gallery) voor Scipione Borghese en Christus voetwassing voor de Apostlelen (Gemäldegalerie, Berlin) voor Vincenzo Giustiniani. De Utrechtse werken, gemaakt tussen 1621 en 1624, in de laatste jaren van de carrière van Baburen, voegden de visuele eigenschappen die Caravaggio en Manfredi hadden geleerd samen tot genre-, mythologische en historieschilderkunst. Prometheus wordt geketend door Vulcan (Rijksmuseum, Amsterdam), bijvoorbeeld, past Caravaggio’s omgekeerde figuur van St. Paul van de bekering van St. Paul (Santa Maria del Popolo, Rome) aan voor de positie van de gevallen Prometheus, die werd gestraft voor het stelen van vuur van de goden en het aan stervelingen geven. Dirck van Baburen was een van de eerste kunstenaars die genrevoorwerpen populair maakte, zoals musici en kaartspeelsters. Een van zijn bekendste werken is De Madam (Museum voor Schone Kunsten, Boston). Het beeldt een man af die een munt aanbiedt voor de diensten van een luit spelende prostituee terwijl een oude vrouw, de procureur van de dame, zijn geld inspecteert. Dit schilderij (of een kopie) was eigendom van de schoonmoeder van Johannes Vermeer en verschijnt in twee werken van die kunstenaar.

Bron: https://en.wikipedia.org/wiki/Dirck_van_Baburen

Cornelis Abrahamsz. Bloemaert II (Utrecht, ca. 1603 – Rome, 28 september 1692) was een Nederlands kunstschilder en graveur tijdens de Gouden Eeuw die met name bekendheid verwierf door zijn reproductieprenten. Hij is de kleinzoon van bouwmeester Cornelis Bloemaert I (ca. 1540-1593). Hij werd geboren als tweede zoon van zijn vader Abraham Bloemaert en studeerde samen met zijn vader, zijn broers Hendrick en Adriaen en zijn vaders leerling, Gerard van Honthorst. Hoewel hij oorspronkelijk het schildersvak leerde, richtte hij zich voornamelijk op druktechniek, die hij leerde van Crispijn de Passe de Oude (I). In 1630 ging hij naar Parijs, alwaar hij onder andere gravures maakte voor Michel de Marolles’ Temple des Muses. In 1633 vertrok hij naar Rome. Zijn werk kan worden herkend aan de rijkheid van de kleuren en de zachtheud van de overgangen ertussen. Tot zijn leerlingen behoren Michel Natalis en Gilles Rousselet. Enkele van zijn beter bekende gravures zijn Annibale Carracci’s De Heilige Familie, Pietro da Cortona’s Aanbidding der Herders en Rubens’ Meleager. Volgens Houbraken reisde hij naar Rome om er afdrukken te maken van vele Italiaanse schilderijen. Hij was hierin zo succesvol dat hij er verbleef totdat hem het woord bereikte dat zijn vader hem nog eenmaal wilde zien alvorens hij zou sterven. Hij stelde zijn terugkeer echter zo lang uit dat zijn vader overleed waarop hij in Rome bleef totdat hij er zelf stierf. Hij was lid van de Bentvueghels met de bentnaam “Winter”.

Bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/Cornelis_Bloemaert_II