Beschrijving

This post is also available in: English

Jacob van Campen (Haarlem, 2 februari 1596 – Amersfoort, 13 september 1657) was een Nederlandse architect en kunstenaar uit de Gouden Eeuw.Jacob van Campen stamde uit een welgestelde adellijke familie en bracht zijn jeugd door in zijn geboortestad Haarlem. Van Campen was Heer van Randenbroek, en ging, vooral bij wijze van tijdverdrijf, schilderen. In 1614 werd hij lid van het Sint-Lucasgilde. Na een verblijf in Italië van 1617 tot 1624 keerde hij terug naar Nederland, waar hij de ideeën van Andrea Palladio, Vincenzo Scamozzi en de klassieke architectuur van Vitruvius combineerde met de inheemse baksteenbouw. Het resultaat was het Hollands classicisme, een bouwstijl die behalve in Nederland ook internationaal van invloed was. Van Campen was bevriend met Constantijn Huygens, samen ontwierpen ze zijn nieuwe huis. Op Johan Maurits van Nassau-Siegen, de ontwerper van de De Kleefse tuinen en de Grote Keurvorst in Berlijn had Van Campen zelfs na zijn dood veel invloed. Frederik Willem van Brandenburg wenste koste wat het kost een boek door Van Campen geschreven te bezitten. Het stadhuis en het stadspaleis in Potsdam zijn op de ideeën van Van Campen gebaseerd. Van Campen werkte zowel als architect, kunstschilder en ontwerper van decoratie-programma’s, zoals voor het kerkorgel in Alkmaar. Zijn kunst had tegelijk ook een invloed op de beeldhouwkunst. Bij zijn werken werd hij geassisteerd door Pieter Post, Daniël Stalpaert, Matthias Withoos, Philips Vingboons, Artus Quellinus, Tielman van Gameren en Rombout Verhulst. Mogelijk werkte hij ook samen met Albert Eckhout. Tijdens de bouw van het Amsterdamse stadhuis, het tegenwoordige Paleis op de Dam, woonde Van Campen in het duurste logement in de Kalverstraat en zijn verteringen waren navenant. In 1654 is Van Campen met ruzie vertrokken, waarschijnlijk in verband met het ontwerp van de tongewelven. Stalpaert won en beëindigde het project – naar verluidt – met minder fraaie oplossingen. Na een lange loopbaan, overleed Jacob van Campen in 1657 bij Amersfoort op de buitenplaats Randenbroek, dat hij had geërfd van zijn moeder. Het was door hemzelf verbouwd en door Caesar van Everdingen gedecoreerd. Van Campen is nooit getrouwd geweest, maar had wel een zoon, Alexander Van Campen, die zich later, na de erfenis, vestigde in Bloemendaal / Haarlem, waar de rest van de familie is geboren en getogen. De zuster van Jacob Van Campen, en eventuele afstammelingen hebben nog een tijd gewoond in de buitenplaats van zijn moeder, het zogeheten Randenbroek .

Bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/Jacob_van_Campen

Salomon de Bray (1597 – 11 mei 1664) was een Nederlandse schilder en architect uit de Gouden Eeuw. De Bray werd geboren in Amsterdam, maar vestigde zich vóór 1617 in Haarlem, waar hij dat jaar geregistreerd staat als lid van de schutterij in de Kloosters van St. Adrian. Waarschijnlijk heeft hij teken- en schilderlessen gevolgd in de kleine academie die is gestart door Karel van Mander, Hendrick Goltzius en Cornelis van Haarlem, en waar hij trouwde in 1625. Hij is ingeschreven als leerling van Goltzius en Cornelis van Haarlem, maar hij begon waarschijnlijk aan zijn opleiding in Amsterdam met Jan Pynas, Nicolaes Moeyaert en Pieter Lastman. Hij schilderde geschiedenis schilderijen, portretten en landschappen. Als katholiek maakte hij waarschijnlijk ook altaarstukken voor de ondergrondse katholieke kerken in Haarlem, bekend als zendingsstations of staties. Hij was een dichter en lid van de Kamer van retoriek genaamd “De Wijngaertranken”. Een van zijn gedichten werd op muziek gezet door zijn vriend de componist Cornelis Padbrué. Dit is waarschijnlijk de manier waarop hij zijn vrouw Anna, de zus van de schilder Jan en de dichter Jacob Westerbaen, die ook lid was van De Wijngaertrancken, ontmoette. Ze trouwden in 1625.

Bron: https://en.wikipedia.org/wiki/Salomon_de_Bray