Beschrijving

This post is also available in: English

Thomas Major (1720 – 30 december 1799) was een Engelse graveur. Zijn vroege carrière was in Parijs. In Engeland werd hij graveur van Frederick, Prins van Wales; hij was de eerste graveur erkend door de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten en was hoofdzegelgraveur van de koning. Major studeerde tekenen en etsen bij Hubert Gravelot. In 1745 verhuisde hij naar Parijs, waar hij verbonden was aan de Engelse graveurs Andrew Lawrence en John Ingram, en was een leerling van Jacques-Philippe Le Bas en Charles-Nicolas Cochin. In oktober 1746 werd hij in de Bastille opgesloten met andere Engelsen, als vergelding voor de gevangenneming van Franse en Ierse soldaten na de Slag om Culloden. Hij werd vrijgelaten door tussenkomst van de Franse minister van Buitenlandse Zaken, de markies van Argenson. Bij de dood van Andrew Lawrence in 1747 kocht Major zijn koperen platen. Hij keerde terug naar Engeland in 1748 en verkocht enkele afdrukken die hij uit Parijs had meegenomen naar Arthur Pond. Hij trad op als agent voor Le Bas en importeerde afdrukken. Hij trouwde met Dorothy en ze kregen zestien kinderen tussen 1752 en 1771. Major graveerde een aantal platen naar Nicolaes Pieterszoon Berchem, Teniers, Wouwerman, Claude Lorrain en andere meesters; en produceerde veel meer van hetzelfde personage dat hij zelf in St Martin’s Lane publiceerde. Hij werd graveur van Frederick, Prins van Wales. In 1753 was hij in staat om, via het beschermheerschap van de hertog van Cumberland, de in Parijs gekochte platen van Andrew Lawrence te importeren, en hij voltooide Lawrence’s The Death of the Stag, na Philips Wouwerman. Onder het beschermheerschap van de hertog van Cumberland graveerde hij de aanzichten voor De ruïnes van Palmyra (1753) en De ruïnes van Baalbec (1757). In 1754 publiceerde Major een catalogus van zijn prenten, getiteld Recueil d’Estampes gravées d’après les meilleurs tableaux des grands maîtres dont on a fait choix dans les cabinets les plus célèbres d’Angleterre et de France, en in 1768 verscheen een tweede catalogus . Kopieën van enkele platen van Major, met de naam Jorma (anagram van Major), werden in Parijs uitgegeven door Pierre-François Basan. Hij maakte enkele portretten, waaronder een serie van vier van graaf Granville, zijn twee vrouwen en zijn schoonzuster Lady Charlotte Finch, gedateerd 1755 en 1757. In 1768 publiceerde hij The Ruins of Paestum, anders Posidonia, in Magna Graecia, geïllustreerd met platen; dit werd vertaald in het Frans in 1769 en Duits in 1781. (Paestum was een archeologische vindplaats die vaak werd bezocht door mensen tijdens de Grand Tour.) Major was de eerste Engelse graveur die de onderscheidingen ontving van de Royal Academy of Arts en werd verkozen tot Associate Engraver op 26 februari 1770. In 1776 exposeerde hij aan de Academie De Goede Herder, naar Bartolomé Esteban Murillo. Hij werd hoofdzegelgraveur van de koning en was van 1756 tot 1797 graveur bij het postzegelbureau. Toen het Grote Zegel op 24 maart 1784 uit het huis van Lord Chancellor Edward Thurlow werd gestolen, bood Major binnen twintig uur een perfect tijdelijk alternatief en voerde het daarna in zilver uit, dat werd gebruikt tot de unie met Ierland. Major stierf in zijn huis in Tavistock Row, Westminster, op 30 december 1799 en werd begraven in St Giles ‘Church, Camberwell.

Bron: https://en.wikipedia.org/wiki/Thomas_Major

Philips Wouwerman (ook Wouwermans) (24 mei 1619 (gedoopt) – 19 mei 1668) was een Nederlandse schilder van jacht-, landschaps- en strijdtonelen. Philips Wouwerman was een van de meest veelzijdige en productieve kunstenaars van de Nederlandse Gouden Eeuw. Ingebed in de artistieke omgeving en traditie van zijn geboortestad Haarlem leverde Wouwerman een belangrijke en zeer invloedrijke bijdrage aan de canon van de zeventiende-eeuwse Nederlandse schilderkunst. Zijn foto’s waren gewild tijdens zijn leven, en zelfs nog meer gewild in de 18e eeuw. Overal in Europa getuigen voormalige prinselijke kunstcollecties zoals in Dresden en St. Petersburg nog steeds van deze wijdverbreide bewondering voor de kunst van Wouwerman. Geboren in Haarlem in 1619, de zoon van een nu geheel obscure schilder genaamd Pouwels Joostsz. Wouwerman, er is weinig bekend over de artistieke vorming van Wouwerman. Volgens Cornelis de Bie studeerde hij bij Frans Hals (1581 / 85–1666), maar de specifieke stijl van Hals liet geen sporen achter in zijn oeuvre. Afgezien van een kort verblijf in Hamburg eind 1630, leek Wouwerman gedurende zijn hele artistieke carrière in Haarlem te hebben gewoond en stierf als een welvarend lid van de gemeenschap op 48-jarige leeftijd. Hij trad toe tot het Haarlemse Gilde van St. Luke in 1640 en nam hier de komende jaren verschillende officiële functies op zich. Wouwerman begon zijn artistieke carrière met eenvoudige afbeeldingen van het dagelijks leven in de traditie van de bamboccianti van Pieter van Laer (1592/99 – na 1642). Zijn schilderijen uit het midden van de jaren 1640 hebben vaak een diagonale helling van het land, een boom die fungeert als een repoussoir en figuren vergezeld door paarden. In de daaropvolgende dertig jaar ontwikkelde hij een individuele stijl, waarbij hij een breed scala aan onderwerpen behandelde, van genre en landschap tot militaire en religieuze taferelen (paardenscènes, jacht- en havikenpartijen, landschappen met reizigers, cavalerieslagen en militaire kampementen, boerenfeesten enz.) . Hij staat bekend om zijn vaardigheid in het weergeven van paarden van alle rassen die in beweging zijn. De kunsthistoricus Frederik J. Duparc noemt Wouwerman “ongetwijfeld de meest volleerde en succesvolle 17e-eeuwse Nederlandse paardenschilder”. De meesterwerken uit zijn beste periode (rond 1650–1660) zijn van onbetwistbare hoge kwaliteit en combineren prachtig ingebeelde zuidelijke landschappen met een typisch Nederlandse sfeer. De schilderijen van Wouwerman worden gekenmerkt door ingetogen kleuren, een koele sfeer en een schat aan geestige, anekdotische details. Hij stierf in Haarlem.

Bron: https://en.wikipedia.org/wiki/Philips_Wouwerman