Beschrijving

This post is also available in: English

Herkomst:

Deze prent is voorzien van het BB-verzamelaarsstempel en identificeert het als onderdeel van de ‘Brentano-Birckenstock’-collectie. Deze collectie is opgebouwd door de keizerlijke Johann Melchior Birckenstock (1738-1809). De collectie werd geërfd door zijn enige dochter, Antonie Birckenstock, die trouwde met Franz Brentano, vandaar de latere verwijzing naar de beroemde collectie als ‘Brentano-Birckenstock’. Antonie Birckenstock is vrijwel zeker de ‘onsterfelijke geliefde’, de ontvanger van de beroemde liefdesbrief die Beethoven in 1812 schreef, en haar vader, die het grootste deel van zijn carrière in Wenen woonde, correspondeerde ook met Beethoven. Toen Antonie de uitgebreide collectie erfde, bewaarde ze niet elke prent. In nauw overleg met niemand minder dan Bartsch bewaarde ze alleen de mooiste schatten en verkocht de rest in Wenen in het begin van de jaren 1810. Het restant van de collectie van ruim 3.500 nummers werd postuum verkocht via de – nog bestaande – Galerie F.A.C. Prestel in Frankfurt am Main in april 1870. Het British Museum kocht bijna een derde ervan via Colnaghi. Helaas bestaat het huis van Brentano-Birckenstock in de Neue Mainzer Straße in Frankfurt niet meer, omdat het tijdens de Tweede Wereldoorlog werd gebombardeerd. Het ligt in het hart van het bankendistrict.

De familie Sadeler was de grootste, en waarschijnlijk de meest succesvolle van de dynastieën van Vlaamse graveurs die dominant waren in de Noord-Europese prentkunst in de latere 16e en 17e eeuw, zowel als kunstenaars en uitgevers. Net als bij andere dynastieën, zoals de familie Wierixes en Van de Passe, is de stijl van familieleden erg vergelijkbaar en is hun werk vaak moeilijk te onderscheiden zonder een handtekening of datum, of bewijs van locatie. In totaal werkten minstens tien Sadelers als graveurs in de Spaanse Nederlanden, Duitsland, Italië, Bohemen en Oostenrijk. Veel van hun beste werk waren reproductieve afdrukken van hoge kwaliteit van hedendaagse kunstenaars zoals Bartholomeus Spranger (Aegidius II) of de Venetiaanse Bassano-familie (Jan I en Rafael I), die belangrijk waren bij het verspreiden van de reputatie en stijl van deze kunstenaars. De Sadelers stammen af ​​van ‘jagers’, wapengraveurs, uit Aalst. Jan de Saeyelleer of Sadeleer had drie zonen, allemaal meestal “Sadeler” genoemd: Jan I (1550 Brussel – 1600 Brussel of mogelijk Venetië), Aegidius I (ca. 1555 Brussel – ca. 1609 Frankfurt am Main) en Rafael I (1560 / 61 Antwerpen – 1628 of 1632). Een andere Sadeler, Marcus of Marco, was een drukker en misschien uitgever die in c. 1586-87, en wordt verondersteld lid van de familie te zijn, hoewel het niet bekend is waar hij past. Jan I was de vader van Justus (ca. 1572 Antwerpen – ca. 1620) en Marcus Christoph (geb. München, actief 1614 tot na 1650). Aegidius I was de vader van Aegidius II (circa 1570 Antwerpen – 1629 Praag). Rafael I was de vader van Rafael II (1584 – 1627 of 1632, beide Antwerpen), Jan II (ca. 1588 – 1665 of later) en Filips (ca. 1600, actief tot 1650). Aegidius II was de vader van Tobias, die actief was van 1670-75 in Wenen.

Bron: https://en.wikipedia.org/wiki/Sadeler_family

Adam van Noort (1561/62 – 1641) was een Vlaamse schilder en tekenaar en een van de leraren van Peter Paul Rubens. Adam van Noort was vooral bekend om zijn historische schilderijen, maar hij maakte ook enkele portretten. Hij was een ontwerper voor gravures voor de Collaert-familie van printmakers en uitgevers. Adam van Noort werd geboren en stierf in Antwerpen. Hij was de zoon van Lambert van Noort uit Amersfoort en Katelijne van Broeckhuysen uit Zwolle. Zijn ouders hadden zich in Antwerpen gevestigd, waar Lambert in 1549 lid werd van het plaatselijke Sint-Lucasgilde. Zijn vader was voornamelijk actief als ontwerper van glas-in-loodramen en gravures, een architect en, in mindere mate, een schilder. Het gezin leefde in armoede. Adam van Noort trainde waarschijnlijk aanvankelijk met zijn vader, maar moet andere leraren hebben gehad sinds zijn vader stierf toen hij nog jong was. Hij was niet geregistreerd bij een andere leraar in de registers van het Gilde van Saint Luke. Hij werd een meester van het Gilde van Saint Luke in 1587. Hij trouwde met Elisabeth Nuyts, met wie hij vijf kinderen had. Van Noort diende als decaan van het gilde van Saint Luke van 1597 tot 1602. Hij had problemen met het gilde, dat hem beschuldigde van slecht beheer van de rekeningen en verduistering van materialen van het gilde. Het eerste conflict ontstond toen Van Noort enkele ongeverfde panelen in de Schilderskamer van het Gilde gebruikte om een ​​compositie te maken die hij aan het Gilde wilde geven ter herinnering aan zijn dienst als diaken. Enkele andere leden van het gilde maakten bezwaar tegen zijn acties en hij werd gedwongen de panelen te vervangen en ervoor te zorgen dat ze binnen een jaar werden geverfd met een door het gilde goedgekeurd ontwerp. De opdracht om de vervangen panelen te verven ging uiteindelijk niet naar van Noort maar naar Maerten de Vos. Een tweede conflict met het Gilde kwam voort uit het feit dat hij zijn rekeningen niet op tijd afwikkelde nadat hij ophield een diaken van het Gilde te zijn. Van Noort leefde tot op hoge leeftijd, maar stopte waarschijnlijk met werken als kunstenaar rond 1630. Hij maakte zijn testament op 31 augustus 1640 en stierf niet lang na september van dat jaar.

Bron: https://en.wikipedia.org/wiki/Adam_van_Noort