Beschrijving

This post is also available in: English

Herkomst:

Deze prent is voorzien van het BB-verzamelaarsstempel en identificeert het als onderdeel van de ‘Brentano-Birckenstock’-collectie. Deze collectie is opgebouwd door de keizerlijke Johann Melchior Birckenstock (1738-1809). De collectie werd geërfd door zijn enige dochter, Antonie Birckenstock, die trouwde met Franz Brentano, vandaar de latere verwijzing naar de beroemde collectie als ‘Brentano-Birckenstock’. Antonie Birckenstock is vrijwel zeker de ‘onsterfelijke geliefde’, de ontvanger van de beroemde liefdesbrief die Beethoven in 1812 schreef, en haar vader, die het grootste deel van zijn carrière in Wenen woonde, correspondeerde ook met Beethoven. Toen Antonie de uitgebreide collectie erfde, bewaarde ze niet elke prent. In nauw overleg met niemand minder dan Bartsch bewaarde ze alleen de mooiste schatten en verkocht de rest in Wenen in het begin van de jaren 1810. Het restant van de collectie van ruim 3.500 nummers werd postuum verkocht via de – nog bestaande – Galerie F.A.C. Prestel in Frankfurt am Main in april 1870. Het British Museum kocht bijna een derde ervan via Colnaghi. Helaas bestaat het huis van Brentano-Birckenstock in de Neue Mainzer Straße in Frankfurt niet meer, omdat het tijdens de Tweede Wereldoorlog werd gebombardeerd. Het ligt in het hart van het bankendistrict.

Annibale Carracci; 3 november 1560 – 15 juli 1609) was een Italiaanse schilder en instructeur, actief in Bologna en later in Rome. Samen met zijn broers was Annibale een van de voorlopers, zo niet oprichters van een leidende school in de barokstijl. Deze leende van stijlen van zowel het noorden als het zuiden van hun geboortestad en streefde een terugkeer naar de klassieke monumentaliteit na, met toevoeging van een meer vitale dynamiek. Schilders die onder Annibale in de galerij van het Palazzo Farnese werkten zouden tientallen jaren grote invloed hebben op de Romeinse schilderkunst. Annibale Carracci werd geboren in Bologna en ging naar alle waarschijnlijkheid eerst in de leer bij zijn familie. In 1582 openden Annibale, zijn broer Agostino en zijn neef Ludovico Carracci een schildersatelier, aanvankelijk door sommigen de Academie van de Desiderosi (begerig naar roem en leren) genoemd en vervolgens de Incamminati (progressief; letterlijk ‘van degenen die een nieuwe weg openden’). Terwijl de Carraccis de nadruk legden op het typisch Florentijnse lineaire vakmanschap, zoals geïllustreerd door Raphael en Andrea del Sarto, was hun interesse in de glimmende kleuren en mistigere randen van objecten afgeleid van de Venetiaanse schilders, met name van het werk van de Venetiaanse olieverfschilder Titian, die Annibale en Agostino bestudeerden tijdens hun reizen rond Italië in 1580–81 op aandringen van de oudere Caracci Lodovico. Dit eclecticisme zou de kenmerkende eigenschap worden van de kunstenaars van de barokke Emiliaanse of Bolognese school.

Bron: https://en.wikipedia.org/wiki/Annibale_Carracci

Pierre Mariette II, ook bekend als Pierre Mariette le fils, werd geboren in 1634. Hij was een prenthandelaar en uitgever, de grootste uitgever van de eeuw; zoon van Pierre Mariette I ; trouwde met Madeleine, de weduwe van François Langlois, in 1655 en leidde de zaak Langlois in de ‘Colonnes d’Hercules’. In 1657 vestigde hij zich op het adres van zijn vader (rue st Jacques à l’Espérance) waarvan hij een kwart bezat, voordat hij in 1663 alle resterende aandelen kocht. In 1658 kocht hij de ‘Colonnes d’Hercules’ en huurde hij het een tijdje aan een hoedenmaker en vervolgens aan een boekverkoper alvorens het in 1691 door te geven aan zijn zoon Jean. De handtekening ‘PMariette’ op de verso’s van talrijke prenten is bijna altijd van de jongere Pierre, de eerste al in 1646, hij was toen 12 jaar, op een Rembrandt-ets (zie Hinterding 2006, fn. 155) en op de voorzijde van Dürers gravure van Pirckheimer in de BM. Pierre Mariette stierf in 1716.