Beschrijving

This post is also available in: English

Giovanni Battista (of Giambattista) Piranesi; ook bekend als eenvoudig Piranesi; 4 oktober 1720 – 9 november 1778) was een Italiaanse kunstenaar beroemd om zijn etsen van Rome en van fictieve en sfeervolle “gevangenissen” (Le Carceri d’Invenzione). Hij was de vader van Francesco Piranesi en Laura Piranesi. Piranesi werd geboren in Mogliano Veneto, in de buurt van Treviso, toen een deel van de Republiek Venetië. Zijn vader was een steenhouwer. Zijn broer Andrea introduceerde hem in de Latijnse taal en de oude beschaving, en later ging hij in de leer bij zijn oom, Matteo Lucchesi, die een vooraanstaand architect was in Magistrato delle Acque, de staatsorganisatie die verantwoordelijk is voor de engineering en restauratie van historische gebouwen. Vanaf 1740 kreeg hij de kans om in Rome te werken als tekenaar voor Marco Foscarini, de Venetiaanse ambassadeur van de nieuwe paus Benedictus XIV. Hij woonde in het Palazzo Venezia en studeerde onder Giuseppe Vasi, die hem kennis liet maken met de kunst van het etsen en graveren van de stad en zijn monumenten. Giuseppe Vasi ontdekte dat Piranesi’s talent niet te graveren was. Volgens Legrand zei Vasi tegen Piranesi dat “je teveel schilder bent, mijn vriend, om een graveur te zijn.” Na zijn studies bij Vasi werkte hij samen met leerlingen van de Franse Academie in Rome om een reeks vedute (opvattingen) van de stad te produceren; zijn eerste werk was Prima parte di Architettura e Prospettive (1743), gevolgd in 1745 door Varie Vedute di Roma Antica e Moderna. Van 1743 tot 1747 verbleef hij voornamelijk in Venetië, waar hij volgens sommige bronnen vaak een bezoek bracht aan Giovanni Battista Tiepolo, een vooraanstaand kunstenaar in Venetië. Het was Tiepolo die de beperkende conventies van reproductieve, topografische en antiquarische gravures uitbreidde. Daarna keerde hij terug naar Rome, waar hij een workshop opende in Via del Corso. In 1748-1774 creëerde hij een lange reeks vedute van de stad die zijn roem vestigde. Ondertussen wijdde Piranesi zich aan het meten van veel van de oude bouwwerken: dit leidde tot de publicatie van Le Antichità Romane de ‘tempo della prima Repubblica e dei primi imperatori (‘ Romeinse oudheden uit de tijd van de Eerste Republiek en de Eerste Keizers “). In 1761 werd hij lid van de Accademia di San Luca en opende hij een eigen drukkerij. In 1762 werd de collectie gravures van Campo Marzio dell’antica Roma gedrukt. Het jaar daarop kreeg hij de opdracht van paus Clemens XIII om het koor van San Giovanni in Laterano te herstellen, maar het werk kwam niet uit. In 1764 werd hij door een van de neefjes van paus, kardinaal Rezzonico, aangesteld om zijn enige belangrijke architectonische werken te beginnen, de restauratie van de kerk Santa Maria del Priorato in de Villa van de Ridders van Malta, op de Aventijnse heuvel van Rome. Hij combineerde bepaalde oude architectonische elementen, trofeeën en wapenschilden, met een Venetiaanse grilligheid voor de gevel van de kerk en de muren van het Piazza dei Cavalieri di Malta. Dit was de enige keer dat hij zich uitdrukte in echt marmer en steen. In 1767 werd hij benoemd tot ridder van de Gouden Uitloper, waardoor hij zich voortaan “Cav [aliere] Piranesi” kon ondertekenen. In 1769 vestigde zijn publicatie van een reeks ingenieuze en soms bizarre ontwerpen voor chimneypieces, evenals een origineel assortiment meubelstukken, zijn plaats als een veelzijdige en vindingrijke ontwerper. In 1776 creëerde hij zijn bekendste werk als een ‘restaurator’ van oude sculpturen, de Piranesi-vaas, en in 1777–78 publiceerde hij Avanzi degli Edifici di Pesto (overblijfselen van de bouwwerken van Paestum). Hij stierf in Rome in 1778 na een lange ziekte en werd begraven in de kerk die hij had helpen herstellen, Santa Maria del Priorato. Zijn tombe is ontworpen door Giuseppi Angelini
Bron: https://en.wikipedia.org/wiki/Giovanni_Battista_Piranesi